Gülüyorsam Hüzünlüyüm
Gülüyorsam Hüzünlüyüm. İşte beni benden eden en önemli gerçek de bu. Çektiğim acıları karaladığım o müsvedde kağıt bile dile gelip konuşuyor adeta, kalemime isyan ede ede… Ruhumdaki daralmanın bende yarattığı o muhteşem paramparça yalnızlık bile tatlı geliyor artık. Neye isyan eder ki insan, neyim yok ki der, her şeyim var. Hem de hiç bir şeyim yok gibiyim. Tok gibiyim acılara artık. Hem de sevmeye/sevmelere aç gibiyim.
İsyan edesim de gelmiyor hiç bir şeye. İsyanlarım kadere artık. ”Elimde tuttuğum bir kırık kadeh, ağzımda bir damla kan, nefesim her zamanki gibi içki kokacak.” diyen şair bile benden fazla acı mı çekti ki bunları dile getirip içimin her noktasını dağlar şimdi. Ruhumun benden çektiği nedir böyle Allah aşkına, benim kadar başka bir kul var mıdır böyle kahr-ı perişan durumda kalan?
Gülüyorsam Hüzünlüyüm Yine
Evet. O hüzün içimden çıkmıyor bir türlü. Tebessümler bile benden uzak bir yerlerde sabahlıyor, kahpe gecelerin ertesinde.
Virane olmuş hayatımın her verdiğim molasında biraz olsun gülümsemek istemiştim sadece ama bir türlü yakalayamadım o mutluluk gülücüklerini. Her gülümsememin altında yatan o mutsuzluk gözyaşlarını, sere serpe akıtıyordum ruhumun derin dehlizlerine. O; karanlıkların içinde kaybola dursun, ben yine aradığım rahatlamayı bulabilecek kadar özgürce dolaşmaya devam edeceğim.
Yanmış ve yıkılmış neresi var ise, benden ne beklediğini bile bilmediğim kim varsa şimdi gelsin bu yana doğru. Gülüşlerimin kaç para ettiğini bilmediğim kuyumcudan fiyat sordum geçen gün. Bu gülüş neye bedeldir diye. ”Para etmez bu gülüş, sen para eden bir şey getir.” dedi bana. Vah ki ne vah. Ah ki ne ah.
Meğer ben hüzünlenirken bile güldüğümü sanırmışım. İçim kan ağlarken bile gülebiliyor muşum ama bunu kimseler görmez imiş.
Gülüyorsam Hüzünlüyüm Hep
Ağlamak, gülmek, dertlenmek ve kederlenmek adına ne varsa yaşamıştım. Yine de bir şey yapabildim diyemem ki. Yine de ağlamak dertlerime çare olacak mıydı kendince bana?
Hüznün son deminde bile gülmeyi hedeflediysem eğer, bu beni yüceltir sanıyordum. Meğer ben güldükçe hüzne bulamışım mutluluklarımı, Acıya gülmüşüm belki de. Gülüyorsam hüzünlüyüm işte. Ağladığımı bile bile..
SubaT : 24 Kasım 2019
Bunu paylaş: Sebebiyata not Birak ❤
Bunu beğen:
Beğen Yükleniyor...
İlgili
Yorumlar (5 Yorum)
Gülüyorsam hüzünlüyüm, hüzne bulanmışım. Başarıları dolu bir yazı. Tebrikler.
Hüzün benim öz duygum derdim. Ben hiç hüzünlüyken gülmeyi beceremedim. O kadar güçlü olmadım hiç. İçi kan ağlarken tebessüm edebilmek kolay olmasa gerek. Emeğine sağlık Subat.
Gülüyorsam hüzünlüyüm ..
Hüzünleri tebessümle kapatmak (: Gülümseyen maskelerimizi birgün çöpe atarak yüz yüze görüşmek dileğiyle ..
Yazı hakkında görüşlerinizi belirtmek istermisiniz?